Over de nieuwste Call of Duty valt veel te vertellen. De Modern Warfare-saga staat altijd garant voor kwaliteit en spektakel van het hoogste echelon. Of eerder, “stond”, want Modern Warfare 3 (2023) levert een ervaring af met veel ups en downs. Om te kijken wat Modern Warfare 3 goed doet en waar het fout loopt, ontleden we de drie grote onderdelen: de campaign, de competitieve multiplayer en de zombies.
We trekken meteen de pleister er keihard af: de campaign is de voornaamste reden waarom Modern Warfare 3 onder de kwaliteitsnorm zakt. De introductie van Makarov voelt minder bedreigend aan dan in de originele Modern Warfare-trilogie, waar zijn présence in flashbacks aantoont hoe hij mee aan de touwtjes trok sinds het begin van het verhaal. Dat gevoel ontbreekt hier meer en daardoor voelt Makarov meer aan als een irriterende mug die je maar al te graag tegen de muur wil plakken met een opgerolde krant. De campaign is trouwens amper vier uur lang en de helft daarvan valt op z’n bek. De verhaalmodus bestaat uit een onsamenhangende collectie levels die een gemengd resultaat vormen. De traditionele lineaire en gescripte missies slagen grotendeels in hun opzet, met uitzondering van een paar kleine missers. Vooral het openingslevel en een missie in de toendra tonen aan dat er talent genoeg is om een sterke campaign te presenteren.
Daartegenover staan de experimentele Open Combat-missies waar je in een kleine omgeving wordt gedropt en Warzone-gewijs objectives benadert zoals je zelf wil, kistjes met loot opent en zelfs zogenoemde ‘Armaments’ inzet, ofwel de killstreaks uit de multiplayer. In theorie klinkt deze benadering interessant, maar alle spanning die je anders in een Call of Duty-verhaal krijgt, vliegt meteen de deur uit. Datzelfde design breekt bovendien het tempo in een anders waanzinnige rollercoaster aan missies in een Call of Duty-game. De Open Combat-missies behoren door die plotse shift in toon tot de slechtste campaign-levels die we ooit in een Call of Duty-game hebben gezien. Experiment mislukt.
Op multiplayervlak verloopt alles gelukkig een stuk beter. De snelle gunplay en de verschillende modi houden de boel recht en zorgen ervoor dat iedere speler wel iets heeft om zich in vast te bijten. De maps zijn weliswaar gerecycleerd uit het originele Modern Warfare 2 van 2009, maar beschikken nog steeds over een compact en sterk design. In deze kleinere maps confronteer je elkaar 6v6 en door die kleine maps zijn de intense vuurgevechten nooit ver af.
Je hebt nog steeds Ground War waar je 32v32 op een grote map probeert om zoveel mogelijk vlaggen onder je controle te krijgen. War uit Call of Duty: WW2 keert terug waarin een frontlinie opschuift naarmate je objectives voltooit en zou wat mij betreft in elke Call of Duty een plekje krijgen. En dan is er nog Cutthroat, een 3v3v3-modus waar je elk één leven hebt en probeert om als laatste team te overleven. Deze matches zijn ook kort maar krachtig; door een korte aftelklok zoekt iedereen elkaar op, want zodra die op nul staat, wint het team dat de vlag kan veroveren, ongeacht wie nog leeft. Door deze uitgebreide opties helpt de multiplayer om de meubelen deels te redden, ondanks het gebrek aan gloednieuwe maps.
De grootste vernieuwing schuilt echter in Modern Warfare Zombies. De beperkte modus van het verleden die met golven zombies werkte, was zo leeg geperst dat er geen genot meer uit te halen viel. In het volgende Zombies-hoofdstuk word je in een team van drie – samen met andere teams – gedropt in een Warzone-omgeving. Denk aan de populaire DMZ-modus, maar dan in coop en met de gekende horrorelementen. Je pikt nog steeds contracten op, speelt upgrades vrij en probeert te extracten met nieuwe loot, aangevuld met traditionele Zombies-onderdelen zoals de perks aan de automaten en de bonussen die zombies laten vallen zoals de ‘Nuke’ en ‘Insta-kill’.
Zombies kampt echter ook met tekortkomingen, net zoals de rest van deze Call of Duty: aanvankelijk voelt dit heel verfrissend aan, maar dat frisse gevoel slijt na verschillende rondes omdat de opzet nu eenmaal steeds dezelfde blijft. Ook al blijft het een kinderlijk genot om de ondoden door de kop te schieten en opdrachtjes te voltooien. Het andere grote nadeel is de opzet van de challenges. Om het ‘verhaal’ van Zombies te voltooien, moet je uitdagingen volbrengen en die zijn in setjes van drie steeds te spelen. Alleen: je moet je telkens focussen op de huidige set objectives. Een simpel voorbeeld: een van de opdrachten vraagt om een bepaald aantal zombies omver te rijden tijdens een rondje Modern Warfare Zombies. Als je die set objectives nog niet hebt vrijgespeeld en ze staat niet actief, dan hebben de vorige pogingen geen nut. Dat tellertje blijft op nul staan. De modus voelt hierdoor kunstmatig uitgestrekt aan en staat spelersvrijheid gek genoeg in de weg. Modern Warfare Zombies slaat dus de goede weg in, maar heeft nog werk op de plank.
Het valt niet te ontkennen dat Modern Warfare 3 met de volle adviesprijs nog steeds een onmiskenbare DLC-plakker draagt op zijn voorhoofd. Het voelt door verschillende designkeuzes aan als een veredelde uitbreiding. Zelfs de trophies op PlayStation 5 verraden dat feit, aangezien alle Modern Warfare 3-trofeeën als een uitbreiding vastgeklikt zitten aan de hoofdlijst van Modern Warfare 2. De multiplayer en Modern Warfare Zombies leveren nog enige pret ondanks hun tekortkomingen, maar de bizarre hutsepot in een reeds schaamteloos korte campaign hangt als een blok beton aan het been. Call of Duty: Modern Warfare 3 zet de oorlog op sommige fronten efficiënt verder, maar deze slag heeft het jammer genoeg verloren.
JoaLoft - Gaming 