Suicide Squad: Kill the Justice League had niet de meest rooskleurige toekomst. De grote boosdoener? Je raadt het al: de live-service elementen. Daardoor waren Harley en co gedoemd om te mislukken in hun opzet nog voor de game het daglicht zag. Nu dat Suicide Squad eindelijk in onze handen is beland, is er goed nieuws: de live-service gameplay heeft geen grote impact op wat er zich afspeelt in Metropolis. Maar er is ook minder goed nieuws.
De inzet ligt alvast hoog, want het verhaal sluit de volledige Arkhamverse af. Jawel, alle confrontaties met Batman in de superheldengames van Rocksteady Studios bouwden op naar dit punt. Superslechterik Brainiac valt onze planeet aan en hypnotiseert de Justice League, die nadien zonder schroom elke onschuldige burger gevangen neemt of doodt. Veel kandidaten blijven er dus sowieso niet meer over om de boel recht te trekken, dus huurt (lees: dwingt) Task Force X vier gevangenen in uit Arkham om de Justice League aan te pakken. De vier gelukkigen? Harley Quinn, Deadshot, King Shark en Captain Boomerang. Vier knettergekke delinquenten.
Als gevolg zitten de cutscenes boordevol grappen en absurde situaties waar komedie het voortouw neemt. Als je iets moet onthouden van Suicide Squad: Kill the Justice League, dan is het dat het script, de stemacteurs en -actrices en de gezichtsanimaties stuk voor stuk geweldig zijn. Nagenoeg elke cutscene slaat aan en verschillende daarvan brengen je aan het lachen. De scène waar Penguin continu wordt getaserd ondanks dat hij al neer ligt of eentje waar Wonder Woman – ja, zij speelt ook een rol – onze vier antihelden in een container wil opsluiten zijn maar een paar voorbeelden van het uitstekende cinematografische werk dat je hier ziet.
Groot is de verrassing dan om te ontdekken dat de gameplay een heel ander verhaal vertelt. De basics zijn functioneel: je speelt met één van de vier personages solo of in coop, elk met hun eigen verticale klimbewegingen en skill trees, en je springt en schiet je een weg doorheen de talloze vijanden. Hier knelt het schoentje voornamelijk: Suicide Squad is niet bepaald een genot om te spelen door zijn enorme eentonigheid en gebrek aan strategie. Iedereen springt als een bezeten konijn rond in alle eentonige bewakingsopdrachten en escortmissies, en schiet de aliens van Brainiac neer tot je objective is voltooid. En dan op naar de volgende.
Hetzelfde geldt voor de boss fights: als je het opneemt tegen Superman, Batman, Green Lantern en The Flash (in omgekeerde volgorde dan), dan verwacht je epische confrontaties. En alhoewel sommige mechanics hier ook passen bij hun persoonlijkheid tijdens de boss fights, voelen de meeste boss fights maar matig aan. De manier waarop ze hun allerlaatste moment beleven, grenst bijna aan het inspiratieloze of zelfs het respectloze. Je doodt ze namelijk met een gewone kogel op het einde, zonder speech of betekenisvolle monoloog. Het gevecht met Batman is misschien – ironisch – het meest memorabel, maar ook hij krijgt niet de aandacht en het afscheid dat hij verdient. Zeker niet als je beseft dat dit de allerlaatste rol was van wijlen Kevin Conroy als Batman.
Dat gebrek aan inspiratie is dan nog niet het ergste dat Suicide Squad kon overkomen: het is een game dat ernstige bugs bevat. Zo maakte ik de volgende problemen mee: schade die ontbreekt bij critical hits terwijl die zeker zouden moeten registreren in bepaalde opdrachten, AI-partners die plots weigeren van mee te vechten en je alles alleen laten uitvoeren, vijanden die stekeblind zijn en je niet opmerken, om dan nog maar te zwijgen over sommige bizarre visuele bugs tijdens gameplay. Over de live service-elementen zwijg ik dan nog, want deze game heeft duidelijk grotere euvels om te overwinnen.
Suicide Squad: Kill the Justice League is – ondanks het geweldige track record van Rocksteady Studios – een teleurstelling. De basisgameplay is monotoon, ontbreekt aan inspiratie en diepgang, en de boss fights tegen de superhelden ontbreken aan een epische factor. Daartegenover zijn de stemprestaties, de cutscenes, het script en de gezichtsanimaties allemaal topwerk. Deze vreemde disconnectie tussen het uitstekende narratieve element en de eigenlijke magere gameplay toont aan dat Rocksteady ofwel aan een coherente visie ontbrak, of zich niet in z’n sas voelde toen ze deze game ontwikkelden. Wat ook de reden moge zijn: Suicide Squad: Kill the Justice League is een game die je pas tegen fikse korting met vrienden speelt om er voldoende plezier uit te halen. Want in de huidige situatie blijft deze groep gekken, als het van mij afhangt, veilig opgesloten in Arkham. Een grote gemiste kans.
JoaLoft - Gaming 